Escena de la tia Marge. Harry Poter y el caliz de fuego.

Escena de la tia Marge.
Harry Poter y el caliz de fuego.
Escena en la que Harry engorda a la tia Marge.

-Este son que escoitase da television fai referencia a vulgaridade da familia dos tios de Harry, quenes non paran de desprecialo.

Segundos adiante vese que é o son da television. Mentres a pelicula transcorre, a parte do dialogo que teñen os persoaxes entre eles, seguese a escoitar o ruido do televisor (ate agora non hai musica de fondo).

Hai un momento no que a tia de Harry, Marge, di cousas malas dos seus pais. Harry enfadado contestalle que se cale e cousto ahi soa una musica como de sorpresa (utilizando percusion).

Harry recolle os restos da copa, mentres vai a tiralos, Marge segue a falar mal dos seus pais (que en paz estean James e Lily Potter). Harry estalla de novo e dase a volta mandandoa calar Do enfado faina engordar. Comeza a soar como se se aveciñase tormenta durante dous segundos, despois comeza una musica que e parecida a banda sonora pero non e igual, a musica esta ahi para facer burla a situacion de que Marge este engordando. Mais adiante, como para dar sensacion de agobio, soa un reloxo de cuco. Esta musica poderiamos considerala como psicoloxica, xa que a sua funcion basicamente é comentar a escea e posicionar ao espectador, quen non sente empatia coa muller cando vai engordando. Tampouco a ten coa familia, que esta horrorizada. A musica soa tal cual a dun circo, é unha fanfarria que vai crescendo conforme a muller hincha até o redoble final cando o tío de Harry cae e ela elévase polos ceos.

Cando a tia sae voando, a camara enfoca ao primo de Harry e volvese a escoitar o son da television. Eso marca o egoismo so primo, que nin sequera nesas circunstancias é capaz de pensar nalguén que non sexa el.

http://www.mundobso.com/es/verbandasonora.php?id=5856

Swan Fyahbwoy : A gritos

Swan Fyahbwoy é un cantante madrileño de reggae dancehall, inicia a súa etapa artística en 2005, influenciado pola música jamaicana “reggae”. E coñecido tanto a nivel nacional coma internacional, e ata hoxe publicou 3 discos.

A canción que os vou mostrar, pertence o último disco, que foi sacado en 2012, “Extremely flammable”.
E un tema dancehall, comeza co sónido de percusión lanzado dende unha caixa de ritmos (o son repodúcese de forma cíclica), é un son que se intenta parecer ó dunha bateria. Por delante escoitase o son dun teclado pero sintetizado e tamén un efecto de sintetizador que reproduce unha sección orquestal de cordas, lanzados dende un sintentizador. Estes elementos compondrán a base rítmica da canción.
Na primeira estrofa é toda con esa base rítmica, exceptuando a parte na que swan empeza a facer preguntas retóricas que ahi o sonido da percusión cambia para resaltar aquelas preguntas.
No estribillo vólvese a repetir esta base rítmica
Na seguinte parte comenza sen a base de percusión que un poco despois aparece dandolle así nun primeiro momento máis importancia a letra. Cando hay un cambio de expresividade e de tono na voz hay un cambio na base de percusión que se volverá repetir un pouco antes do final.
Ese redoble de tambores nos indica un cambio de una estrofa ao estribillo o de o estribillo a unha estrofa.
Tamen se pode observar que segundo o tono de voz, o sonido e máis forte o máis suave. Antes de rematar volvese a repetir ese breve cambio de base de percusión.Pouco despois, a canción acaba exactamente igual que empezou , coa diferencia de que ó principio comezou moi suave e ó final acaba máis forte . As voces moitas veces aparecen por detrás facendo un efecto de “eco”

Nesta canción aparecen dúas voces a de Swan e colaboración especial de Karty er nene.
Neste tipo de cancións de estilo ragga, daselle moita máis importante a letra que a música.
Normalmente son cancións revindicativas.
Esta canción critica un poco la sociedad de hipocresía que estamos formando, tan superficial criticando por las apariencias y que esta mentalidad se va aprendiendo segun la esducación que te den o en la situación na que vives , reividinca toda esa xente que esta o mando do país e tanto mal lle está facendo, que o fan porque nunca se han visto en situaciones tan desesperadas como moitas das familias que as sufren todos os días e que por más qque vean as miserias e as degracias no hacen nada para solucionarlo. A mensaxe desta canción e moi sinxela: Se loitamos contra os que mandan e facemos ruído nos acabarán facendo caso.

Esta canción gustame, aparte de porque me encanta este estilo de música, e me encanta swan, porque é unha canción que transmite unha mensaxe que che fai pensar e che fai ver moitas realidades.

Abraham Lincoln, cazador de vampiros

ABRAHAM LINCOLN: CAZADOR DE VAMPIROS



ABRAHAM LINCOLN: CAZADOR DE VAMPIROS

ANÁLISE MUSICAL DA ESCENA (1:00:40 – 1:10:32)




1ª parte: o ascenso á presidencia

Primeiro, podemos presenciar un debate no que Lincoln fala sobre o tema da escravitude no sur dos Estados Unidos, aqui a música empeza cós violíns tocando piano a mesma nota para crear tensión, esta vai en crescendo escóitase tamén unha especie de ostinato rítmico que incorpora dinamismo a escea que de non ser pola música sería máis estática, ao ostinato rítmico séguella unha progresión das cordas que se traduce en que a escea non ten a función de clímax, senón que camiña cara outro momento, tamén unha nota grave nas cordas que ademáis acompaña ao movemento de Henry entre o publico. Mentres Lincoln expón o seu argumento, despois entran as trompas con caracter heroico seguido dos aplausos dos asistentes ao debate pola grandísima defensa de Lincoln cara a abolición da esclavitude. A nota tenida da trompa queda soando mentres asistimos a transición de esceas

Agora ubicámonos na mesma sala do debate, aínda que en silencio, isto non é casualidade, so está Lincoln discutindo com Henry, o seu mestre,só os escoitamos a eles para no desviar a nosa atención cara unha posible música de fondo, aquí o que resalta é a confrontación. A intervención de Will, o mellor amigo de Lincoln, bótalles en cara que son eles os que deciden quen vive e quen morre, este plano esta subliñado por un pedal na corda grave que ascende en glissando até ao máis agudo cando aparece a muller de Lincoln, a música está encadeada até a seguinte escea.

Aqui encontrámonos a Lincoln deixando a súa ferramenta de loita nun baúl, o machado, vaina cambiar polas palabras que, por unha parte, teñen un poder mais forte. Escoitamos uns sons moi graves o que nos propón um cambio radical na vida do noso protagonista, logo a música cambia cun factor de tensión e á vez cun ton que nos fai pensar que é un momento importante ou memorable na película e na vida da personaxe, a voz “en off” serve de música de fondo e ten a función psicolóxica de subliñar a importancia deste momento, este ton de importancia acentúase cos cánticos de todas as persoas que aclaman aLincoln como se fora um heroe, ou mais ben, o presidente dos Estados Unidos. E destaca o uso de sons claramente electrónicos neste fragmento, nunha indudable busca da posmodernidade e o anacronismo que forma a identidade de toda a película. O crescendo das cordas que serven para separar ambas esceas. A fechadura do bául e ábrese a porta e vemos a imaxe iconográficamente máis coñecida de Abraham Lincoln ten unha clara función de estructura teatral xa que nos permite establecer seccións claramente diferenciadas nunha película. De feito os sons graves convírtense claramente en sons de latexo, un dos tópicos cinematográficos para indicar o nacemento de algo.



2ª parte: A nación rómpese

Esta segunda parte comeza con imaxes da guerra ambientada cunha música um tanto sinistra e triste acompañada polos sons das espadas, escopetas e canóns, porén non houbo interrupción entre a música antes descrita e a que acompaña as esceas de discursos ante multitudes e as de guerra. Esta función é a de continuidade que lle da unidade as esceas que, entre sí, son totalmente diferentes tanto en cronoloxía como en espazo temporal. A única transformación é que, cando a escea achégase ao estrado e comezamos a ver uniformes militares, a música tamén tínxese de elementos militares como son os redobles das caixas e as fanfarrias das trompetas. A música é claramente psicolóxia e empática, observamos como acompaña o movemento dos exércitos (case nun mickey mousing de carácter tráxico) non esmorece se non que axuda a transición ao mesmo tempo que o muro derruido fúndese co xoguete do neno.

O silencio na escea do despacho é outro dos tópicos das películas que fan contrastar destas esceas (normalmente sempre teñen que estar trucadas) e que habitualmente susténtanse en música potente e épica fronte as esceas cotidiás de carácter casi teatral que pódense sustentar sobre os diálogos dos protagonista. Hai que ter en conta que como constantemente comprobamos e sinalamos o feito de que os fundidos da imaxe case nunca coinciden coas transicións de música, o normal é que as esceas con musica de fondo e as que non sexan alternas.

Logo aparécenos o protagonista en pantalla, pensando nunha solución para a xá mencionada guerra, Lincoln está tan inmerso nesse tema que nin sequera come, Hai un suave subliñado musical, un acorde pianissimo que parece un suspiro que acompaña á nova do xornal cando a cámara o enfoca, refíerome a nova dos 2000 soldados mortos, nesta escena, cando Willie, o fillo de Lincoln toma protagonismo, aparece unha música com caracter infantil e inocente, o que nos fai prepara inconscientemente para um acontecemento malo ou triste que, seguramente lle pasará a esta personaxe, Willie.Tamén, ao final, temos os indicios de música heróica, como cando escoitamos o argumento de Lincoln sobre a abolición da escravitude.

Efectivamente, aquí volven aparecer as trompas com caracter heroico, noutro debate, esta vez sobre a guerra, na que Licoln insiste que debe acabar. Nesta escea, a pesar de non ser un leit motiv recoñecible, si que hai unha clara identidade entre este tema que marca a final deste fragmento e que marcaba o final do outro fragmento. 1º Lincoln presidente, despois, abolición da escravitude, esta escea ten claramente unha función de continuidade unificando todos os lugares públicos onde vemos a proclamación, no despacho, no senado, no exterior, o acorde tra-lo crescendo coincide co cambio do interior ao exterior.



3ª parte: a abolición da escravitude

Nesta parte continúan as trompas, esta vez cun caracter máis épico, xa que é un gran momento da historia, a abolición da escravitude en EE.UU.

En consecuencia, os vampiros, donos do sur, tomarán represalias contra Lincoln, unha Muller, disfrazada de doncela, vai ao cuarto de Willie, aquí vai aparecendo pouco a pouco, unha música de violín con toques maléficos e sinistros é unha das máis tópicas formas de aparición da función psicolóxica, nos informa das malas intencións da personaxe á que acompaña, logo, aparece aquela música que escoitamos cando Willie marchou do despacho de seu pai, aquela música que era um tanto infantil pero á vez escura e sinistra, esta música séguelle unha disimulada mordedura da vampiresa. ten carácter de leit motiv porque acompaña á personaxe infantil, isto é un tópico do cine de terror, mesturar o infantil co horror, de feito que estas músicas como de caixa de música o xoguete soemos na actualidade asocialas a historias de terror. Algo a comentar será o feito de que a música incidental é o único que se escoita, non escoitamos os xogos do neno e a doncela, isto ten función psicolóxica, impórtanos o que vai acontencer, non os seus xogos e dalles unha apariencia fantasmagórica e de irrealidade. A elipse, non vemos como o morde vese sustituida pola caída da espada de xoguete e o sting chord.



4ª parte: a doenza de Willie



Aquí volvemos a escoitar o leit motiv de Willie, a música infantil e sinistra, cando Lincoln ve a mordedura, sabe o que lle pasa ao sal fillo, o que lle fai recordar a morte da súa nai a mans dun vampiro, a acción de recordar vai capmpañada dun son grave nun crescendo moi rápido, o que nos da unha sensación como se rebobináramos no tempo, ese recordo persegue ao proagonista ata nos seus soños, cando Lincoln ve á súa muller e ao seu fillo, que está nas últimas, séntese impotente e triste, o que se reflexa nos acordes que soan nese momento.
Outro sting chord suliña cando Lincoln recolle o reloxo de Henry de entre os xoguetes de Willy.
Un trémolo de violíns aparece cando o maiordomo vai tapar a Lincoln sentado no xardín, seguramente serve apra avisar da súa presenza, función psicolóxica, é un momento de traxedia que non se correspondería co son dun xardín, lugar onde están nesta escea.

5ª parte: posibilidade de reanimación

.


Nesta última parte, Lincoln vese desfeito pola morte do seu fillo, ata que aparece Henry e lles ofrece revivir a Willie como vampiro, Mary, a muller, acepta, Lincoln intenta convencela de que non é boa Idea, xa que sería un vampiro, pero a Mary dálle igual, a esta escena acompáñalle unha música triste, cun toque de desamor ou incluso de odio, cando Mary comeza a falar a música é dramática, dolorosa e triste, aquí o odio está na escea e non na música, incluso podería ser anempática, porque a pesar de que as palabras de Mary son de odio, en realidade, a música amosa tristura e pesar.

http://www.mundobso.com/es/verbandasonora.php?id=13524



Angel

Scary movie 3

Director: David Zucker
Música: James L. Venable
Sonido: Jason W. Jennings

Esta pélicula parodia unha serie de peliculas de terror, basada sobretodo no filme “the ring”.

Escea:Pelea de almohadas con pamela anderson

Personajes: Becca (Pamela Anderson), Kate (Jenny McCarthy).

A escea comeza cun plano exterior dunha casa aparentemente antiga, fai tormenta, é noite. Aquí temos o típico tópico de casa tenebrosa o que nos parodia dende un principio que vai pasar algo malo ou va a ver un final tráxico, tan só porque estcoitamos a treboada. Escoitanse de fondo o sonido da choiva e dos tronos.

No plano interior da casa móstranos unha habitación onde aparecen dúas colexialas bastante maduritas. Aquí se quere parodiar o tópico das rubias guapas, artificiais... son tontas, xa que unha de elas está facendo un encrucillado e non sabe responder preguntas tan sinxelas como “que dí a vaca?” tamén nótase o superficiais que son, danlle moita máis importancia a que a tv poida dañar ás súas moléculas de siliconas, a que poida dañar as súas neuronas.

Cando Becca lle di a kate que as súas móleculas de silicona están en perigro, esta mediante un intento fallido intenta apagar a televisión, aquí volve a aparecer o tópico de rubias tontas, xa que tiña o mando ó revés e non sabía sair de aquela situación. Nesta parte aparece unha música incidental, de carácter psicolóxico: o director quere transmitirnos esa sensacion de medo ou tensión que estan a sentir as personaxes mediante unha música anenpática porque utiliza unos stingchords que non teñen nada que ver coa a escea, a música representa unha parte de terror e esa parte máis ben é graciosa.

Cando resolven o conflicto que tiñan coa televisión empezan a falar dun video, que é a trama da pelicula, Becca lle pregunta a Kate se escoitou falar de alquel video, e Kate moi convencida pensou que refiriase a un video aparentemente porno e mentres vai enumerando os sucesos que pasaban nese video aparece de fondo unha música psicolóxica cun caracter anenpático, suponse que a pregunta sobre aquela película de terror era para añadir suspense o filme pero a súa superficialidad fai que se desvien do tema, así que a atención que debían producir os trémolos de violín quedan fora de lugar: a súa intensidade vai aumentando segun vai describindo máis cousas, é un son anempático, volve a suceder o mesmo que antes aparece unha música que corresponde a unha escea de terror cando enrealidade é de risa.

Despois de que Kate acabara co seu monólogo Becca lle explica ó video ó que referíase: un suposto video que cando o ves unha voz tenebrosa chámache dicindo que en sete día vas morrer.

Aquí parece que a música que volvese a repetir o de antes unha música psicolóxica que vai aumentando segun becca vai falando, nun primeiro momento parece que a música é empática xa que Becca está contando algo que pode dar medo pero esa sencion de empatía desaparece cando Kate lle di que vio o video cun tal Josh e Becca dalle máis importancia a que esta estivera con Josh a que vera aquel video que podería costar a súa vida. aquí porén ademáis de ser psicolóxica é empática porque córtase abruptamente cando Becca interrumpe a narración de Kate.

No seguinte plano aparece unha esecea moi graciosa: Un tópico de pelea de almohadas entre dúas amigas, pero lléndose ó extremo de pegarse con todo o que vean por diante, mentres soa unha canción, música incidental, que é unha típica música pop preexistente que acompaña esceas de camaredería e complicidade.

Mentres xogan a pegarse, soa o teléfono que de unha maneira seca interrumpe a música, aparece un plano das dúas chicas andando moi despacio a buscalo, cunha música psicolóxica de fondo que apenas te das conta por el comentario cómico que fai Kate en un momento supostamente de tensión. os trémolos de violín acompañando a loira tonta por un corredor a oscuras é un dos máis habituais tópicos do cinema de terror.

Cando Kate colle o teléfono aparece unha voz moi tenebrosa e pásalleo a Becca, volve aparecer a música de continuidade que vai aumentando e ten un carácter psicolóxico que da unha sensación de suspense ate que volve a suceder unha escea cómica xa que era a súa propia nai a que chama.

Kate vaise e un relampago parece que apaga as luces da casa e a chamada córtase, esto fai un efecto cómico xa que primeiro escoitamos o relámpago é pouco despois o sting chord en este momento son empáticos porque o feito de que unha tormenta corte a luz recórdanos ó tópico de peliculas de medo. Becca comeza a preguntar por Kate, escoitase o sonido dunha porta aberta, volve a aparecer esa música de tensión que danos esa sensacón de terror, aparecen de novo os trémolos de violín e notas soltas que van en crescendo e se cortan abruptamente cando logra pecha-la porta ,que como é habitual ó final acaba comicamente. Tamen cando descubre o loro é dalle medo aparece outro crescendo de cordas. Becca sube as escaleras moi lentamente cunha música psicolóxica. volve ser o uso dos tópicos trémolos do cine de terror no corredor con carácter cómico, a música é seria pero parodiada. Nesta parte aparece unha música acorde coa imaxe, xa que prodúcenos medo, tensión... Cando Becca entra na habitación sigue esa música que nos provoca suspense, e cada vez máis va aumentando a intensidade, cando Becca empeza a dicir: kate estas ben? as notas soltas en agudos tamén son moi empregadas no cinema de terror, para vincular o sons infantís, pero sen resolver musicalmente

Agora é cando próducese outra vez unha escea anenpática, parece que a escea vai ser de medo pero cando Becca le empeza a preguntar a súa amiga dunha cor extraña, coa boca excesivamentete aberta e o peor cando se lle cae a cabeza lle sigue preguntando se está ben xa nos provoca unha escea cómica.

Pasa o mesmo coa ultima parte cando Becca sen querelo ve o video que mato a súa amiga, volve a aparecer a música Psicolóxica, que parece que a escea é de terror pero nos fai cambiar de opinion o seu enfoque as tetas.

Andrea

ESCENA DO FILME DE MATRIX

A escena que vou comentar é do filme de Matrix, o director deste filme é Larry Wachowski, Andy Wachowski, e o compositor da banda sonora do filme é Don Davis.

A escena comeza abrindose con instrumentos de vento metal e percusión para crear tensión. Esta tensión está creada sobre todo polos trémolos dos violíns e as notas longas dos instrumentos de vento metal entre as miradas de Trinity e o sr.Smith e para deixar con unha pequena intriga ao espectador si a bala que lle dispara o sr.Smith alcanzou a cabeza de Trinity. O ruido do tren, e dos cristais están amplificados crean tensión, porque a escena en realidade non é real, do mesmo xeito que están amplificados os movementos dos protagonistas.

Cando Trinity esperta aparecen catro notas que nos revela que está ben e que chegou a tempo antes de que a bala lle alcanzase a cabeza. Nesta parte a música ten unha función psicolóxica ,a función psicolóxia desas catro notas levannos cara o pensamento de Trinity sobre Neo, isto xera tensión porque a escea aínda non rematou. Podemos apreciar un Sting chord que resolve a tensión de cando Trinity esperta e anuncia perigo e cando Neo chega á cabina telefónica e ve o teléfono descolgado .

Cando O Sr.Smith e Neo se encontran aparece un Un acorde que se caracteriza por ser tocado cos instrumentos de vento metal en fortissimo e con sordinas as cales producen sons que son asperos e inquietantes característico do personaxe do Sr. Smith é unha música que crea tensión e anticípanos unha posible traxedia a isto engádeselle unha nota aguda dun violín trémolo que ten unha función psicolóxica, xa que nos adentra na mente de Neo .

Seguése a presenciar a función psicolóxica da música volvendo a provocar suspense. Cando Neo e o Sr.Smith se están a mirar un ao outro con unha mirada de rivalidade pódese apreciar un un trémolo agudo no violín e diversas notas na percusión as cales crean tensión ,xa que o espectador pode intuír que se van a pelexar pero non sabe con precisión en que momento van a comezar a baterse.

Cando comezan a pelexar os instrumentos fan tresillos é o típico sting chord, isto sobresáltanos despois da tensión que conseguiran os violíns e os instrumentos de vento. A percusión en cambio marca os golpes máis fortes que se dan os personaxes, pódese apreciar dentro da función psicolóxica a función empática, porque a música cadra co que estar a pasar e podese apreciar strigchords . o elemento característico son os sobresaltos.

Cando os personaxes quedan suspendidos no aire, podemos falar de que en toda a pelexa está presente o mickey mousing, porque a música sincronizase cos movementos dos personaxes. Esta forma de pelexar proviña do subxénero das artes marciais, e caracterizase por un coidado na coreografía das pelexas como si fose unha danza.

Cando Neo e o Sr.Smith se levantan do chan hai un contraste moi curioso xa que por un lado escoitanse os instrumentos de vento metal marcando un empate de Neo e o Sr.Smith na pelexa, ambos apuntaronse un ao outro coas pistolas na cabeza e tamén se levantaron ao mesmo tempo.Cando Neo se levanta do chan saltando escoitase o tópico do personaxe de Neo, as notas que se escoitan prodúceas unha trompeta e tamén escoitamos unha nota aguda do violín que se perde cando os personaxes tiran as pistolas. E acordes que acompañan os movementos de loita de ambos. O mickey mousing é moi empregado nesta escea. En primeiro lugar os efectos do son das patadas son esaxerados como todo nesta escea e están incorporados á banda sonora, por outra banda, os acordes de toda orquestra enfatizan os puñetados do Sr. Smith cando bate contra a parede. Esta escea ten varios puntos de flexión, o primeiro cando Neo rompe as gafas de Mr. Smith e O seguinte é cando Neo é tirado ao chan por Sr.Smith.

A música vaise volvendo máis intensa cada vez que o Sr.Smith golpea a Neo. Cando Neo cae ao chan por un golpe recibido do Sr.Smith a música deixa de ser intensa e escoitanse unhas notas que transmiten derrota/fracaso a tímbrica da trompeta cambia, aquí márcanos a aparición do Neo real que está sufrindo e sangrando polos golpes, mentres que antes marcabase como un héroe e vencedor. pero a escea volvese optimista cas notas agudas do violín facendo unha melodía de notas agudas que acompañan ao consolo de Trinity que é como si animase ao personaxe a vencer o seu opoñente o Sr.Smith e vai aumentando a súa intensidade, cando Neo se ergue e reta de novo ao Sr.Smith volvese a apreciar outro Mickey mousing ata que volven a loitar de novo e volve a rexurdir a música que se escoitaba anteriormente, os violíns e os instrumentos de vento voltan a tocar de os tresillos e a percusión marca os golpes máis significativos e as caídas. Apreciase de novo Outro mickey mousing cando Neo se ergue e volve a desafiar ao Sr. Smith á loita. Un acorde disonante marca outro golpe victorioso de Sr. Smith e doloroso para o protagonista cando desconcha a parede.

Cando o Sr.Smith volve a tumbar a Neo dandolle uns golpes rápidos no estómago a música volvese moi tráxica e disonante, e polo tanto indúcenos á intranquilidade e podemos presenciar unhas sonoridades inexpresadas que parecen asociarse co Sr.Smith

Cando o Sr.Smith se dispón a arroxar a Neo polas vías do tren apreciase o trémolo da orquesta que vai incrementando a tensión, este tremolo resolvese no acorde que produce a orquesta o cal acompaña ao golpe de Neo contra a parede ao outro lado da vía do tren. escoitánse sons inarticulados como os trémolos e de sons metálicos que parecen imitar o chirriar das vías e os frenos. percibese un acorde cando o Sr. Smith colle a Neo pola gorxa e as sonoridades dese acorde continuan mentres Sr. Smith fala

Cando o Sr.Smith acaba de falar Un acorde maior en toda a orquestra acompaña o momento en que Neo fala asume a súa identidade e dun salto chega ao borde da estación de metro e evita o tren . Breves acordes acomañan o salto mortal de Neo e as sonoridades agudas dos violíns permanecen mentres escoitamos o golpe do tren que atropella a Mr. Smith.

En toda esta secuencia podemos apreciar como acelera e diminúe o ritmo,facendo lento e rápido as pasaxes dos planos,o son das vías do tren ten a función atmosférica porque nos revela que nos atopamos nunha estación de tren.

A amplificación do son acompaña á teatralidade pois aparentamos estar nunha estación de metro. O máis característico de todas formas é que a música está feita para contribuir sobre todo ao dinamismo da escea. Acompaña en todo momento aos golpes dos antagonistas, e nos prepara para os momentos de máis tensión... outro dato importante é o uso de acordes limpos e maiores, ou disonantes e sombríosque caracterizararon aos protagonisas durante a escena. Tamén debemos mencionar que os intrumentos de vento-metal identifican a Neo, mentres que ao Sr. Smith acompáñano sonoridades frías e impersonais ,como os instrumentos de percusión ou os sintentizadores.

http://www.mundobso.com/es/verbandasonora.php?id=594

Patricia

La vida es Bella

LA VIDA ES BELLA

La vida es bella es una película de 1997, escrita, dirigida y protagonizada por Roberto Benigni. Está basada no libro Al final derroté a Hitler, de Rubino Romeo Salmoni, e na experiencia real do pai de Benigni, que estuvo prisionero durante tres anos no campo de concentración de Bergen-Belsen e logrou sobrevivir. A película foi un gran éxito financieiro e da crítica, e gañou tres Oscar, a Mellor Banda Sonora, ao Mellor Actor e a Mellor Película Extranxeira na ceremonia de 1998, ademáis de moitos outros galardones internacionales. O seu compositor, chamase Nicola Piovani, un músico italiano que leva tras de si moitos anos no oficio, e actualmente, grazas a traballos como este, ha conseguido conseguiu o recoñecemento da critica internacional.

EXPLICACIÓN BÁSICA DO ARGUMENTO
Podese diferenciar tres partes, a primeira na que matan a Guido, a segunda na que o rapaz sae do escondite e encontrase co tanque e a terceira e última cando encontra a sua nai.
Na primeira parte aparece cuns gritos, e unha música que vai facendo mais intrigante o filme (aunque intuese o que vai acontecer)
E despois vaise calmando, cara un ambiente mais relaxado. Podese decir que despois dun anaco sae, a BSO mitica do filme. Tema principal da Banda Sonora
A música salientada é a música incidental, e tamen podemos escoitar os elementos naturais (efectos sonoros) que parecen no filme. Salientan os leit-motivs.

Primeira parte

A escea comeza cos pasos de xente, transportes en movemento, lume de algo que esta a queimar, os gritos dun soldado debido a que Guido (Roberto Benigni) quere escapar, e a continuación escoitanse ladridos de cans e as voces dos soldados. Aparece a música, cando Guido e Giosuè cruzan as miradas, onde se ve que algo malo e tráxico vai a acontecer, debido a música que esta a soar, que o que soa non pinta ben, enton o espectador xa o intúe . Guido faille pensar a Giosuè, que non pasa nada malo, e empeza a facer unha marcha, para que o rapaz non saia do seu escondite para gañar.
A música deste anaco, son trombons a ritmo suave, unhas caixas e por último un xilófono que se vai prolongando, ate que se escoitan os pasos e finalmente matan a Guido. Volve a soar a mesma sintonía, que é o que fai aludir a traxedia a escena. . Poderiase dicir que é una música anempática,(estamos a falar da parte na que lle guiña un ollo ao fillo e na que o matan) xa que o carácter da música coincide co talante da escea, nun momento tráxico e triste. é sobre todo melancólica, avísanos do final de Guido, aínda que aparece nun momento variada acompañando aos movementos cómicos que fai Guido para enganar ao cativo.
trémolos de violín acompañan o fusilamento de Guido (en elipse) e acordes de carácter fúnebre soan a continuación, función psicolóxica e empática. Non vemos a morte de guido, pero as ráfagas de disparos e os acordes da orquestra nolo contan.


Segunda parte
A continuación podemos observar como os alemans escapan da situación . Mais adiante apreciamos a tranquilidade do silencio como consecuencia de que todo acabou e, que os que lograron sobrevivir, son libres, por dicilo asi. Os xudeus saen, a rúa, despois de escoitar que hai silencio, e mostranse sorprendidos e alegres de que toda a pesadilla rematou. Volvese a mostrar o silencio, como alerta para Giosuè, de que pode sair do seu escondite. Apreciase o son dos elementos naturais como o vento que leva a arrastrar os papeis, follas que hai no chan. A música desaparece mentres se inicia unha nova escea, o amencer cos alemáns retirándose do campo de concentración, a ausencia da música permítenos despedir aos motores dos soldados e saudar aos pasos dos superviventes, amplificados no patio valeiro, mentres Giosué segue escondido e ao final o silencio, que lle permite sair do seu escondrixo.O silencio neste caso en principio significa soedade.
E a continuación o ruido do carro blindado, que Giosuè esperaba con tanta ansia despois de haber ``gañado´´ . Establecese o dialogo. E resaltamos a tema principal que aparece a continuación , que é a que salienta en varios fragmentos do filme. Expresa alegría, como se as cousas marchasen ben, con algo que o fai alegre. A BSO comeza con cos golpes dunha caixa e o son dun oboe , a continuación frautín entran as trompas e trompetas e un xilófono Aparece o tema principal disfrazado de marcha militar que indica á victoria do protagonista. A música parase cando o neno encontra a sua nai, (pasaríamos a terceira e última parte). Este tema que está en inicio a Guido, e “expansivo” xa que aparece despois da súa morte, un leit motiv que falta da súa victoria ao conseguir que o seu fillo vivira todo como un xogo.
Terceira parte
Giosuè vai no carro blindado. O carro parase cando o neno recoñece a sua nai, mostrase contento, alegre e feliz de encontrala e de facer realidade todo o que o seu pai habia inventado,p ara que o seu fillo o tomase como algo diferente ao que en realidade era. E ao final resultou ser certo para o pequeño Giosuè. Continua a aparición da BSO coa entrada do oboe en solitario e suave que interpreta o tema de Amor da película, o amor que Guido sinte por Dora. E salienta o dialogo entre Dora e Giosuè
Simbolismo de que os leit motivs sobrevivan ao protagonista.

Lee a seguinte reseña te resultará útil

http://www.mundobso.com/es/verbandasonora.php?id=305

Nerea

Transpoitting

A función da música:

A canción que soa en toda a escea chamase "lust for life" de Iggy Pop.

A función desta música incidental é:


-Crear continuidade: Xa que son esceas diferentes, unidas … neste caso pola canción. Son a presentación dos protagonistas do filme.


-Atmosférica: Porque sitúanos nun lugar/época, ao ser Iggy Pop o que se está a escoitar entendemos que a película vaise desenvolver na década dos 80 e como xénero de música que é o punk a canción sitúanos en ambentes xuvenís, marxinais e de rebeldía. Tamén sitúanos ante un filme independente, por iso atrévese cunha temática polémica.


-Darlle Ritmo ao inicio da secuencia: (O ritmo rápido da música axúda a darlle velocidade a escea, xa que os personaxes están correndo,) en realidade hai un mickeymousing porque o ritmo das esceas ven determinado polo ritmo da música,a música é quen determina o ritmo e non a escea. O comezo é adrenalínico e identifica ao público cun modo de vida acelerado como o que levan os seus protagonistas.


A letra da canción elexida:

Unha das razóns pola que creo que escolleron esta canción para a escea pode ser a súa letra. O título da canción é "lust for life" que significa "paixón por a vida". Ese título da canción complementa ao que está a dicir a voz en off, xa que negase a vivir como os demáis, quere descolgarse do camiño marcado pola sociedade.

Aínda que a letra da canción é totalmente contraditoria co título: “luxuria por a vida” a letra di que so se pode ter paixón pola vida renunciando a ela,descolgandose do camiño marcado, pero coas drogas, a mesma contradición vemos entre o prantexamento dos protagonistas e a realidade que viven no filme.

Ademáis o cantante Iggy Pop e ese tipo de música, un dos artífices do punk convírtese nunha figura icónica para a sociedade que retrata o filme.

Bram Stoker´s Dracula

DRÁCULA BRAM STOKER
Do minuto 35 ao 43 aproximadamente


DRÁCULA BRAM STOKER
Do minuto 35 ao 43 aproximadamente


Na escena vese como Mina recibe unha carta de Jonathan e óese o son dos paxaros, que sería un son ambiental. Cando se enfoca a carta vaise a música da escena anterior e fai que a escena teña un carácter bucólico. Mentras ela a lee aparece a voz off de Jonathan decindo o contido da carta.
Faise un salto ao castelo de Drácula e óese un redobre dun trono mentras se mostra o edificio. Continúa a voz de Jonathan que narra que están a acontecer uns feitos moi estraños xa que os homes que traballan para o conde Drácula non fan máis que encher caixas de terra e hai un son ambiental que producen estes traballando. Despois disto aparece un plano dun acantilado e pódese escoitar o son do mar. Vólvese ao plano de Jonathan investigando o que fan os traballadores e aprécianse stingchords que producen un sobresalto cando o conde se levanta da tumba e ademais ese violín toca o inicio do tema de Drácula como monstr. Estes anticípanse a imaxe.
Na casa de Lucy, esta baixa muy entusiasmada e co fondo do acorde disoante que acompañou a Drácula as escaleiras porque lle pediu matrimonio o terceiro dos homes que a ela lle gustaba. Hai un son dos paxaros mentres Lucy lle conta a noticia a Mina que se alegra moito por ela pero que está preocupada por Jonathan porque a carta que escribira era estraña. Despois disto soa un trono que indica que Drácula vai vir a Londres e comeza a chover mentres soa unha melodía que é un leimotiv. Esta melodía recordanos a música dunha caixa de música xa que nos mostra a inocencia de Mina, que simboliza a pureza dentro deste filme gótico. Cando estas miran cara a tormenta aparecen os ollos de Drácula e xusto antes de que aparezan escóitanse stringchords, que pertencen ao leimotiv de Drácula, os lemotivs de Drácula e de Mina opóñense e compleméntanse á vez
Unha vez que se enfoca ao barco de Drácula escóitanse os sons dos tronos e do mar e comeza a falar un narrador que explica o que acontece nese barco e tamén hai unha melodía de fondo. Pódese apreciar o latexo do corazón dunha especie de monstruo que se está formando no barco.
Novo plano de Lucy e Mina correndo mentres chove. A tormenta está xa en Londres e soa a mesma melodía de antes que soa como as das caixas de música que se identifica como un leimotiv que esta relacionado cas dúas mulleres máis ben con Mina e tamén escoitanse gruñidos de fondo e aprecianse as risas dun home entre as risas das mozas. Tamén se escoitan notas agudas do violín que soan disoantes co tema de Mina.
Plano do zoo no que os animais se alteran porque Drácula esta cerca e os lobos escapan. A música de fondo está interpretada polos timbais e un ostinato moi rítmico nos instrumentos de metal mentres que as disonancias nas cordas producen desazón é un leimotiv que se asocia co conde Drácula. Este leitmotiv acelérase cada vez máis. Despois disto volve a aparecer o barco cos seus sons ambientais (tronos e mar) e continua o son dos timbais e tamén óese o leitmotiv anterior pero acompañado de coros masculinos. Pódese observar que o home lobo xa esta formado e que hai lúa chea. Percíbense coros que se asocian co terror. Hai moitos cambios de escena pero a música forma unha unidade xa que relaciona as rapazas sensuais baixo a chuvia cos animais que estan sobresaltados no zoo e ca viaxe do barco, hai unha clara función de continuidade.
Plano do sanatorio no que todos os tolos están alterados pero hai un que é o que esta máis alterado xa que está a espera de que o seu amo, Drácula, o convirta en inmortal. Mentres ocorre isto continua a melodía de fondo dos timbais pero esta vez acompañada de voces que comezan antes e tamén hai o son ambiental das mangueiras que enchoupan aos tolos. O doutor que trata aos tolos inxéctase algo e soña con Lucy xa que esta moi enamorado dela. Pódese ver por detras un relámpago que nos segue a indicar que Drácula está preto. Apréciase unha voz femenina e sensual que se corresponde co leitmotiv de Lucy pero que simboliza o perigo da droga xa que o doutor inxéctase morfina.
O barco de Drácula chega a Londres e o home lobo, que e Drácula, baixa e diríxese a casa de Lucy. Mentras seguen os timbais, é dicir, o leimotiv de Drácula e ao mesmo tempo o leimotiv de Lucy que é unha voz feminina. O home lobo sube e baixa as escaleiras do xardín da casa de Lucy despois comeza a melodia interpretada por voces interrumpida por un gruñido do home lobo e despois disto Lucy poseida descende polas escaleiras do xardín acompañada desa melodía interpretada por voces que aporta un ton de sedución xa que se ve atraída por Drácula.
Vése un trono e aparece Mina na habitación de Lucy e dase conta de que esta deixou o crucifixo no leito cando este se enfoca o lobo aulla e Mina vai cerrar a ventana e é cando ve a Lucy e vai en busca dela. Volve o leimotiv de Mina xa que se oen as notas do carillón cando Mina vai buscar a Lucy e cando se enfoca a esta última escóitanse tronos e aullidos que logo se camuflan cas voces, cos timbais e ca melodía que acompaña a Mina e o mesmo sucede cando Lucy está a punto de encontrar ao home lobo polo que se intensifica o son dos timbais, o tempo e máis acelerado e a música incrementa a intensidade, o ritmo, a harmonía para chegar ao clímax e apréciase un claro contraste co leitmotiv de Mina que e moi delicado e se mestura cos coros.
Mentres se produce a búsqueda que leva a cabo Mina para encontrar a Lucy, vanse alternando os planos de unha e de outra e ao final Mina encontra a súa amiga berrando cando xa está co home lobo que a seduce e a morde mentras isto pasa hai un crecendo dos timbais. Despois dito vése como o home lobo mira cara a Mina e escoita o seu corazón bombeando a sangue por todo o corpo. E o home lobo que é Drácula dille “ eu prohíboche que me vexas”. Neste momento o clímax esta no seu momento máximo debido aos violíns en fortissimo e ao coro e substituense os baixos da orquestra polo latexo do corazón de Mina. O fundido en branco coincide co corte da música e serve para chamar a atención do espectador.
O fragmento ten función de continuidade e presenta unha mesma música. Os leitmotivs crecen e incrementan a tensión e o dinamismo para lograr a exaltación dos espectadores ata o momento do clímax, polo tanto hai unha función psicolóxica. Esta escena pódese seguir sen música xa que se vinculan os tres personaxes protagonistas contrastándoos ou relacionándoos mediante a imaxe e a música.

Claudia

Girl on Fire. Alicia Keys

Alicia Keys es una cantante y compositora de R&B y soul. Ha vendido en todo el mundo más de 20 millones de discos y ha ganado numerosos premios, incluído doce Grammys, once Premios Billboard y tres American Music Awards.

Desde los 7 años comenzó a tocar el piano, con lo que desarrolló la composición, producción y grabación de su primer álbum, un disco en el que empezó a trabajar a los catorce años, cuando escribió su primera canción, Butterflyz, la que es parte de su primer álbum Songs in A Minor. En 2007 sacó el disco “As I am”. En 2009 “ The elemento of freedom”, y en 2012 el álbum “Girls on fire”, título de la canción que voy a presentar.

La canción trata de una chica que está figuradamente ardiendo, es decir, a pesar de que en el mundo real su vida sea como la de cualquier mujer que tenga que desempeñar una labor en el hogar, ella, en su propio mundo, está ardiendo, está en las nubes y se siente feliz. Alicia Keys no interpreta la canción como si los hechos le ocurrieran a ella, sino que habla de la chica de la cancion en tercera persona.

La canción comienza con una melodía muy corta y sencilla a modo de introducción, se produce un pequeño silencio y al instante comienza la propia canción, con una melodía de piano muy cálida que entra a la misma vez que la voz de la cantante. La melodía es repetitiva hasta el momento en el que se introduce el estribillo, en ese momento existe un parón y se puede apreciar un cambio de ritmo, con guitarras y percusión. En las siguientes estrofas hay una mezcla de todos los intrumentos, con el sonido cálido del piano pero también el ritmo de los intrumentos del estribillo. En el tercer estribillo se introducen coros. Y la canción termina con la melodía inicial del piano.

Kimberly