Este é o concerto ao que imos acudir mañá...
Esta versión está sacada dunha gravación antiga dos spitting images (pais dos vellos muñegotes), pero é unha moi boa versión, dirixida por Claudio Abbado, que aquí ten o seu propio guiñol.
Está cortada, porque se tedes o orixinal, inclúe, unha marcha, o celebérrimo Pedro e o Lobo e a Obertura sobre temas hebreos (no primeiro vídeo tedes o final) e remata coa sinfonía clásica.
A Estructura narrativa parte de presentarnos a Prokofiev introducido no olimpo dos clásicos, a ver se logrades recoñecer quén son. Esto é o Primeiro tempo. No segundo Mozart ensina a Pedro os segredos do tempo lento, e o minuet (aquí unha Gavota) como unha caixiña de música. Até que no último tempo Prokofiev é aceptado como un máis dos grandes clásicos.
Desde o min 5:20
Aquí tedes outra versión,
lunes, 28 de marzo de 2011
jueves, 24 de marzo de 2011
A Sonata. todo un clásico
A Sonata todo un clásico
Aquí tedes o enlace para que podades descargar o cuestionario, haberá que entregalo o venres.
Comezamos a terceira avaliación.
Parécevos que a comecemos de bo humor, e cuns risos. Espero que vos guste este vídeo.
miércoles, 23 de marzo de 2011
Joshua Bell no metro
Do que falabamos na clase, Pablo, ese experimento xa se fixera hai algún tempo con Joshua Bell, cun resultado realmente bochornoso. Déixote o powerpoint que me mandaron en que tiña colgado no outro blog, porque a mín tamén fixérame reflexionar moito sobre qué lugar ocupa a cultura e a arte na nosa sociedade.
Joshua bell vioolspeler_t 2
View more presentations from mussalmad.
Música do Holocausto
Cantata de noel de arthur honneger
BRUNDIBAR Coro finale HAN KRASA - ARNOLD BOSMAN
OFFENBACH "CAN CAN". Orfeo en los infiernos: galope final.
Messiaen - Quatuor Pour La Fin Du Temps (Quartet for the End of Time)
Arbetlose Marsch - a yiddish song
Der kaiser von Atlantis
Es Brent by A Holocaust Survivor
Chava Alberstein - ZOG NIT KAYN'MOL (Jewish Partisan's Anthem)
Henyrk Górecki - Symphony No. 3, Op. 36
La cabalgata de las Valkirias - Richard Wagner: La música que los alemanes ponían en los campos de concentración, por petición del propio Hitler y/o acercados a ellos.
Marchas Militares "Volk Ans Gewehr - SA."
Cabaret: Tomorrow belongs to me
Der Schneemann Overture (The Snowman)
Arnold Schoenberg: Kammersymphonie op. 9
Anton Webern - Im Sommerwind
BANDAS SONORAS:
La vida es bella
El hundimiento
El gran dictador
Operación valkiria
El niño de pijama de rayas
el pianista(ballade en G minor opus 23 f. chopin)
Theme from de la lista de Schindler.
La lista de schindler (tango)
La lista de Schiendler (judios cantan)
BRUNDIBAR Coro finale HAN KRASA - ARNOLD BOSMAN
OFFENBACH "CAN CAN". Orfeo en los infiernos: galope final.
Messiaen - Quatuor Pour La Fin Du Temps (Quartet for the End of Time)
Arbetlose Marsch - a yiddish song
Der kaiser von Atlantis
Es Brent by A Holocaust Survivor
Chava Alberstein - ZOG NIT KAYN'MOL (Jewish Partisan's Anthem)
Henyrk Górecki - Symphony No. 3, Op. 36
La cabalgata de las Valkirias - Richard Wagner: La música que los alemanes ponían en los campos de concentración, por petición del propio Hitler y/o acercados a ellos.
Marchas Militares "Volk Ans Gewehr - SA."
Cabaret: Tomorrow belongs to me
Der Schneemann Overture (The Snowman)
Arnold Schoenberg: Kammersymphonie op. 9
Anton Webern - Im Sommerwind
BANDAS SONORAS:
La vida es bella
El hundimiento
El gran dictador
Operación valkiria
El niño de pijama de rayas
el pianista(ballade en G minor opus 23 f. chopin)
Theme from de la lista de Schindler.
La lista de schindler (tango)
La lista de Schiendler (judios cantan)
martes, 22 de marzo de 2011
Alma rosé
Esta é a presentación de Nuria sobre unha persoaxe sorprendente. Alma Rosé. Protagonista da historia polo momento que lle toucou vivir.
Alma rosé
View more presentations from mussalmad.
lunes, 21 de marzo de 2011
Mulleres Compositoras.
Comezamos cos proxectos de febreiro-marzo. O primeiro ten un formato que non é cómodo, pero quedou bastante bonito.
Mulleres Compositoras
Mulleres Compositoras
jueves, 17 de marzo de 2011
Obertura 1812
Tchaikovsky es un compositor del siglo XIX romanticista tardío, el zar Alejandro III le pisió a este compositor, componer esta obra para rememorar la victoria rusa sobre Napoleón en Borodino, esta obra fue expuesta en París.Es un claro ejemplo de música programática que reflexiona sobre el avance napoleónico a Moscú, sutoma y su liberación con las descargas de la artillería rusa.Utiliza temas como dios,sálvanos(un tema de la iglesia ortodoxa rusa),la marsellesa(representando a las cornetas francesas en cada una de sus victorias)y cuando los rusos ganan nos encontramos con el famosísimo dios, salve al Zar y con el tema más famoso de la obra con sus respectivas descargas de artillería,el zar le preguntó a tchaikovsky,¿para que necesitas 16 piezas de artillería?-el respondió que era para darle su toque maestro y un toque maestro.
miércoles, 16 de marzo de 2011
Only Hope
Esta canción la escuche por primera vez hace un mes más o menos gracias a Nuria que me recomendo una película llamada "Un paseo para recordar". La película es de género dramático trata del típico chico popular que se enamora de la típica chica antipopular, a él lo castigan participando en la obra de treatro del institutoy allí es donde se conocen. El le pide ayuda, ella acede y a cambio le pide que no se enamore de ella. Cuando hacen la obra ante el público ella tiene que cantar la canción "Only Hope" (la que yo escogi para exponer en clase) y al finalizar la canción el la besa. La película continua ellos empiezan a salir juntos, el le va cumpliendo sueños, estan felices pero cuando ella le cuenta lo de su enfermedad el se cabrea un poco, ella le dice que lo había avisado y se separan. Ella se enferma, el esta siempre en el hospital con ella, cuando mejora y vuelve a casa el le pide matrimonio se casan y despues del verano ella muere.
Mandy Moore es la cantante que interpreta a la chica en la película y la que canta la canción. Ella es cantante, actriz, compositora y diseñadora de moda.
Me gusta mucho la canción porque la letra es muy bonita que trata del amor y que por lo menos a mi me llega al fondo de mi corazon. La letra va acompañada del piano que le da la sensación de ser más melancólica, más romántica... y a medida que avanza la canción aparece el violonchelo que actúa como la voz del chico que no aparece y cuando llegamos al estribillo aparecen los demás instrumentos de cuerda frotada. También he de decir que a mi parecer la musica y la letra por separado no muestran la melancolia ni el amor ni nada de eso. Bueno e ya no se que más decir. Os dejo, Un beso. Soraya.
domingo, 13 de marzo de 2011
Curso coro joven de España
Por suposto que esta semana haberá podcast, mañá poñereivos o enlace, pero mentres tanto vos poño este enlace dun curso de verán no Escorial para un coro joven que seguro que vos pode interesar algún de vos.
miércoles, 9 de marzo de 2011
Sinfonía nº 5 de P. I. Tchaikovsky
Deixóvos unha traducción do artículo que publicou Isabel Mª Ayala na revista melómano para que vos podades achegar a esta obra que se hai sorte poderemos ir a escoitar o venres no ensaio da OSG. Tamén tedes os enlaces a Vídeos de Youtube para que a poidades escoitar.
Sinfonía nª5 en mi menor, opus 64 , de P. I. Tchaikovsky: “A forza do destino”
Por Isabel Mª Ayala Herrera (Artículo publicado no número 72 -xaneiro de 2003- da revista melómano)
¿Qué extraña forza envolve o Destino que arrastra con ela a vontade dos homes? Os seus designios inescrutables, ocultos e insondables no alcanzan una explicación lóxica na mente humana. Uns buscan a resposta en toda sorte de feitizos proféticos, outros se abrazan á relixión; no extremo oposto sitúanse os que opinan que ol Destino non está escrito e o construimos nós mesmos. Os compositores non foros alleos ao fatum, que atopa no material sonoro un aliado excepcional, insuperable incluso pola palabra. Establecendo un paralelismo entre a 5ª Sinfonía de Beethoven (“o Destino peta á porta”) e a obra que nos ocupa, percibimos a 5ª de Tchaikovsky moito máis “introvertida” e persoal, melancólica e autocompasiva, frente á tolemia arrebatadora da primeira. Neste combate deo microcosmos contra o sobrenatural, acechan ao músico “infinitas dúbidas, queixas e reproches” que fan que se pregunte se acabar voltándose á fe. ¿Qué nos deparará finalmente?
O autor
Piotr Illich Tchaikovsky (Votinsk, 1840 - San Petersburgo, 1893) foi un “romántico no crepúsculo do romanticismo”, en palabras de Javier Alfaya. Poucos compositores presentaron unha loita vital interior tan extrema. A súa obra é, en esencia, humana, e reflicte a súa persoalidade desigual, complexa, desgarrada pero magnificada polo xenio. A autenticidade da súa mensaxe fai que nos apreten as entranas e as veces avergoñámonos diso. Por esta razón, a crítica tachouno en ocasións de excesivo sentimentalismo e dun marcado formalismo xermanizante frente ao xenuino grupo de “os poderosos Cinco” (Balakirev, Borodin, Rimsky-Korsakoff, Cui y Mussorgsky). Stravinsky, na súa Poética Musical, falaba do “nacionalismo eslavófilo” de dito foco e, por outra parte, do talento romántico, o gusto polos contemporáneos franceses e a absorción da depurada técnica alemana de Tchaikovsky. Non obstante, o líder da facción cosmopolita ou “eropea” da música rusa do momento, foi permeable á influencia da “tendencia oposta” (sobre todo, de Balakirev), do folclore e das modas musicais (música de danza e de salón). Neste sentido, foi considerado por expertos como L. Kearney, como unha ponte entre dúas beiras: entre Este e Oeste, nacionalismo e cosmopolitismo, tradición e innovación, tenrura e agresividade, incluso entre masculinidade e feminidade.
Vitalmente, foi un home de carácter hipersensible e reflexivo, según Alfaya, amante da natureza, gran lector e viaxeiro (ficou a fascinación de Florencia e París). Suliñando algunhas circunstancias biográficas como o abandono do seu posto como funcionario no Ministerio de Xustiza para adicarse por completo á música; a estreita amizade existente entre o compositor e o su maestro, o famoso pianista Anton Rubinstein; o ingreso no Conservatorio de Moscú; o seu nefasto matrimonio para acabar as murmuracións de homosexualidade e, sobre todo, a extrana relación mantida coa súa protectora e mecenas Nadezhda von Meck, coa que estableceu unha rica correspondencia, a pesar de que nunca chegouna a coñecer en persoa. Colleitou grandes éxitos no extranxeiro como amosa a gran cantidade de xiras, concertos e conferencias; porén, non puido ser profeta na súa terra. Nunha ocasión exclamou apesadumbrado: “Ninguén le nada sobre mín nos xornais de Rusia. É unha gran lástima. O público ruso debe saber que un músico ruso, con independencia de quén sexa, levou a bandeira da súa arte nativa con honra e distinción polos grandes centros europeos”. O recoñecemento que alcanzou ao final da súa vida, avalado polo seu nomeamento como Doctor Honoris Causa na Universidade de Cambridge, viuse enturbiado, non obstante, polas oscuras circunstancias que rodearon o seu deceso.
No plano musical admirou a Mozart ( a súa paixón pola música naceu de escoitar fragmentos de Don Giovanni na orquestra familiar), a quen consideraba un Cristo da composición. Tamén influiron nel os románticos alemanes, en especial, Mendelssohn ou Schumann, contemporáneos franceses como Gounod, Massenet, Delibes o Saint-Säens e nacionalistas da talla de Grieg. Tchaikovsky, como figura poliédrica, intentou atopar autenticidade na composición de xéneros non sinfónicos como o ballet ou a música incidental. As súas obras máis coñecidas caracterizanse pola beleza melódica, na que demostra un don casi innato, a sotileza rítmica, o dominio da orquestración, o desenvolvemento temático nas sinfonías, a veces abstracto, o efecto de dramatismo intenso nas súas Óperas e a evocación altamente literaria dos seus poemas sinfónicos. Todo iso, unido ao poder de lirismo innato e ao concepto de arte como comunicación, fixeron posible que na actualidade asistamos a unha revalorización do xenio que se sitúa entre los cumios da música occidental con prolongacións e influenzas que chegan a sorprendernos.
O sinfonismo de Tchaikovsky
Tchaikovsky achegouse ao xénero sinfónico con maestría. Xunto as ballets e concertos, as súas seis sinfonías constitúen un episodio central no seu repertorio. Nelas debátese, segundo Plantinga, entre exigencias de tradición formalista e a súa predilección por un programa expresivo e emocional de acontecementos, a modo de auténtico “drama sen palabras”. Estas divídense, de forma natural, en dous grupos: o primeiro, marcado por un vigoroso estilo de indudable encanto melódico e pola exploración estructural, o compoñen a nº1, en sol menor Soños de Inverno, a nº2 en do menor Pequena Rusia e a nº3 en re maior Polaca, escritas entre 1866 e 1875. O segundo grupo foi considerado pola maioría de críticos e musicólogos como un gran tríptico final, definido por unha consistente individualidade porén, en opinión de David Brown, amosan unha diversidade remarcable. O carácter episódico, perceptible nas tres primeiras sinfonías, se contrarresta nas últimas grazas a un procedimento cíclico que acentúa o seu sentido dramático, realzado a través da utilización de temas motto recurrentes. A Sinfonía nª4, en fa menor, composta en 1877 e adicada á dona von Meck, foi durante moito tempo a favorita do seu autor. O tema do destino e o final triunfal a enlazan coa nº5, escrita once anos máis tarde. Xunto coa persoal Sinfonía nº6 “Patética” de 1893, a Quinta é a máis célebre do compositor. Ambas constitúen o pináculo da expresividade tchaikovskiana pois combinan as esixencias da tradición formalista co programa expresivo e emocional de acontecementos dun gran pathos retórico. Estas sinfonías só son superadas en popularidade polas máis gloriosas de Beethoven.
A Quinta Sinfonía
Na primavera de 1888, tras unha das súas xiras europeas máis importantes, na que coñece a Brahms e a Grieg e escoita unha sinfonía do novo R. Strauss (que calificou de insincera e antinatural), o compositor decide apartarse do “mundanal ruido”. Apuntouse que Tchaikovsky sufría de certa neurastenia crónica que lle impedía desfrutar, e incluso, dixerir os festexos e ovacións que poucos compositores coñeceran en vida. Por iso, instálase en Frolovskoie, en pleno campo, lugar que o seduce por completo: “Namoreime absolutamente de Frolovskoie; esta bisbarra paréceme o ceo na terra”. Nesta nova residencia recobra a inspiración e comeza a escribir unha nova sinfonía do seu “cerebro embotado”. Cara o 30 de maio, estaba xa metido de cheo na composición da 5ª, tarefa que combina coa composición da obertura Hamlet. A principios de Agosto comezou a orquestración que conclúe nunhas tres semanas, co que quería amosar ao mundo que “non había morto”. Xa anunciamos que a correspondencia do compositor é riquísima e, grazas a ela, podemos inferir os cambios continuos na valoración da súa propia obra como reflicto da persoalidade insegura e fluctuante do músico. Así, o 19 de agosto escribiu a von Meck: “Agora que a sinfonía está rematada podo dicir que, a Deus grazas, non é pior que as outras. ¡Esta certeza éme agradable!”. Pouco despois, as primeiras probas faran furor entre os seus amigos de Moscú, sobre todo en Taneiev, como se deduce das súas cartas: “Meus amigos están en éxtase polo da sinfonía, pero haberá que ver cómo a reciben o público e o mundo musical de San Petersburgo”.
Como se dun vidente se tratara, non errou nos seus pronósticos. A obra foi estreada na Sociedade Filarmónica de San Petersburgo, o 5 de Novembro do mesmo ano, xunto ao Concerto nº2 para piano, baixo a dirección do propio Tchaikovsky. A crítica recibiú fríamente a sinfonía. Ivanov atopaba a Quinta inferior á Segunda e a Cuarta, e con reminiscencias de Francesca da Rímini; calificaba de brillante a orquestación, pero non estaba dacordo no uso excesivo dos ventos. Estes comentarios influiron na consideración da partitura por parte do seu autor, quen comezaba a preguntarse se estaba no comezo da fin. Dita conciencia de fracaso producíalle gran angustia: “A sinfonía voltouse demasiado florida, grandiosa, insincera e prolixa; moi desagradable, en resume”. Poré, poucos meses despois, ocurriu un feito que devolveu o optimismo a Tchaikovsky. En Marzo de 1889, viaxa a Hamburgo para dirixir, entre otras obras, a nº5, que adicara a algúns críticos de dita ciudade. Allí coincidiu con Brahms, quien amablemente asistiu ao primeiro ensaio. Trala súa lectura, a obra foi ben acollida pola orquestra e polo compositor alemán, salvo o último movimento. A exitosa estrea tivo lugar o 15 de Marzo e, a partir desta data, a sinfonía volveulle gustar ao seu autor e comezou a cautivar ao público. En Nova Iorque, a principios da década dos noventa, afirmaría: “Parece como se eu fora dez veces máis cñecido en Norteamérica que en Europa. Hai algunhas pezas miñas que seguen sen ser conocidas en Moscú; aquí as tocan varias veces por temporada e escriben artículos enteiros sobre elas. Tocaron a Quinta Sinfonía nos dous anos pasados, Non é divertido? Nos ensaios os intérpretes brindáronme unha acollida entusiasta”.
Estructura
A Sinfonía nº5 en mi menor divídese en catro movimentos (Adagio-Allegro con anima; Andante cantabile con alcuna licenza; Allegro moderato; Andante maestoso- Allegro vivace) nos que aparece, baixo variadas formas, unha idea directriz. Pese a non basearse nun programa detallado, continúa na liña da nª4, baseada tamén no “mal dos tristes”, o Destino. A instrumentación adoptada para levar a cabo estes propósitos é a usual: tres frautas, resto de madeiras a dous, uatro trompas, dúas trompetas, tres trombóns, tuba, timbais e corda.
1. Adagio-Allegro con anima
Nunha folla de bocetos, Tchaikovsky anotara unha especie de guión dramático: “Introducción: sumisión total ante o destino ou, o que é o mesmo, ante a predestinación ineluctable da providencia”. A atmósfera propicia consíguese grazas á presentación en pianissimo do tema cíclico nos clarinetes, fagots e corda no rexistro grave a modo de coral sombrío e triste. Intúense certas reminiscencias de marcha polo compás de subdivisión binaria e a utilización do motivo con puntiño. O “tema con motto”, que expresa a resignación humana, incorpora unha cita do Trío do Acto I de Unha vida polo zar de Glinka. O Allegro (6/8) comeza cun primeiro tema airoso e inquedo (quizáis a vontade de vivir?) das madeiras sobre breves acordes das cordas, ese ritmo, anacrúsico enérxico, será moi recurrente. Este amplíase ata chegar a un “estoupido de fanfarrias delmetal sobre a súa célula inicial”. A tensión ascende súbitamente e uns lamentos lembran, en certo modo, os “murmurios, dúbidas e reproches” que se anunciaban no boceto. O segundo tema, máis cantabile, lévanos á luz co seu modo maior e o harpexio en pizzicato, e mergúllanos no clímax da música de ballet (precedente do vals do terceiro movimento) cunha das melodías máis fermosas e expresivas do músico, que culmina nun fortissimo lembrando o impulso rítmico inicial. O desenvolvemento, bastante libre, basease na superposición de temas, ritmos, dinámicas, intervalos de 5ª descendente. Conclúe o movimento coa reexposición de abundante colorido e unha coda baseada no ritmo inquidante que camiña sobre un pulso de metais e que finalmente vaise perdendo.
2. Andante cantabile con alcuna licenza
A forza do “tema con motto” non precisa tregua polo que Tchaikovsky se adentra ainda máis na profunda expresividade do que constitúe un dos seus movimentos lentos máis logrados. O boceto programático refírese a este segundo movimento como segue: “II. No valería máis entregarse por completo á fe? O programa é excelente se consigo chegar a realizalo”. Estructurado coa forma de lied ternario, comeza cunha noble melodía na trompa, á que se lle une o clarinete e o oboe en contrapunto. Tras este pasaxe, continúa unha segunda idea de lirismo extremo, confiada as cellos, seguidos dos violíns na mesma nota “dolorosa e resignada”. Na sección central (Moderato con anima), iniciada por un gracioso dúo de clarinete e fagot adornado con trinos, volta con forza o tema cíclico nas trompetas, distorsionando e ensombrecendo a melancolía anterior. Éste reaparece na terceira parte nos violíns, morrendo o movimento cunha serenidade recobrada.
3. Allegro moderato
Se as dos incursións do motivo do destino eran, no segundo tempo, un tanto violentas, a sú entrada ao final do seguinte vals, danza predilecta del compositor - que aquí sustitúe ao Scherzo-, é tan modesta como benigna. Destaca no terceiro movimento o compás ternario do vals, as súas ornamentacións cheas de elegancia, e el motivo inicial que vai pasando polos distintos instrumentos. A parte central vólvese máis inqueda e intrépida cun insistente staccato, voltando o tema cíclico, con tristura contida, antes do final.
4. Andante maestoso- Allegro vivace
Na introducción para o Finale, xa en tonalidade maior e con impronta propia, o tema, porén, anuncia algún trazo de ameaza que se afirmará en forma de coral grandioso. Este canto de victoria simboliza, según algúns autores, o triunfo desesperado do destino e, según outros, a gloria da fe, ainda que Tchaikovsky non estivera profundamente convencido das súas creenzas nesa época. O movimento convírtese case nunha festa que culmina con toda a “pompa e circunstancia” dos instrumentos de metal e a reaparición do tema principal do primeiro movimento, agora apoteósico. Porén, en opinión de Brown, as reiteracións escuetas e baldías na coda teñen un timbre vacío que fan que este tempo sexa o máis feble e, de feito, o que menos convencía ao compositor.
En conclusión, esta obra asómbranos polo dinamismo da escritura orquestral que é levado ao extremo mediante a construcción de zoas de clímax extendidas ata un punto que roza a histeria. A manipulación de cores tonais escuros, por outra banda, consigue crear a típica atmósfera de melancolía das sinfonías tchaikovskianas. Sexa como fora, o final queda aberto, e pide a gritos unha interpretación individual e unha escoita activa, convirtíndose a música “nun instrumento de comunicación dos desexos e as esperanzas humanas”. Se nalgún tempo a arte de Tchaikovsky foi rexeitada en nome da modernidade, hoxe atópase plenamente xustificado nos senderos posmodernos onde o sentimento revalorízase frente á razón.
Sinfonía nª5 en mi menor, opus 64 , de P. I. Tchaikovsky: “A forza do destino”
Por Isabel Mª Ayala Herrera (Artículo publicado no número 72 -xaneiro de 2003- da revista melómano)
¿Qué extraña forza envolve o Destino que arrastra con ela a vontade dos homes? Os seus designios inescrutables, ocultos e insondables no alcanzan una explicación lóxica na mente humana. Uns buscan a resposta en toda sorte de feitizos proféticos, outros se abrazan á relixión; no extremo oposto sitúanse os que opinan que ol Destino non está escrito e o construimos nós mesmos. Os compositores non foros alleos ao fatum, que atopa no material sonoro un aliado excepcional, insuperable incluso pola palabra. Establecendo un paralelismo entre a 5ª Sinfonía de Beethoven (“o Destino peta á porta”) e a obra que nos ocupa, percibimos a 5ª de Tchaikovsky moito máis “introvertida” e persoal, melancólica e autocompasiva, frente á tolemia arrebatadora da primeira. Neste combate deo microcosmos contra o sobrenatural, acechan ao músico “infinitas dúbidas, queixas e reproches” que fan que se pregunte se acabar voltándose á fe. ¿Qué nos deparará finalmente?
O autor
Piotr Illich Tchaikovsky (Votinsk, 1840 - San Petersburgo, 1893) foi un “romántico no crepúsculo do romanticismo”, en palabras de Javier Alfaya. Poucos compositores presentaron unha loita vital interior tan extrema. A súa obra é, en esencia, humana, e reflicte a súa persoalidade desigual, complexa, desgarrada pero magnificada polo xenio. A autenticidade da súa mensaxe fai que nos apreten as entranas e as veces avergoñámonos diso. Por esta razón, a crítica tachouno en ocasións de excesivo sentimentalismo e dun marcado formalismo xermanizante frente ao xenuino grupo de “os poderosos Cinco” (Balakirev, Borodin, Rimsky-Korsakoff, Cui y Mussorgsky). Stravinsky, na súa Poética Musical, falaba do “nacionalismo eslavófilo” de dito foco e, por outra parte, do talento romántico, o gusto polos contemporáneos franceses e a absorción da depurada técnica alemana de Tchaikovsky. Non obstante, o líder da facción cosmopolita ou “eropea” da música rusa do momento, foi permeable á influencia da “tendencia oposta” (sobre todo, de Balakirev), do folclore e das modas musicais (música de danza e de salón). Neste sentido, foi considerado por expertos como L. Kearney, como unha ponte entre dúas beiras: entre Este e Oeste, nacionalismo e cosmopolitismo, tradición e innovación, tenrura e agresividade, incluso entre masculinidade e feminidade.
Vitalmente, foi un home de carácter hipersensible e reflexivo, según Alfaya, amante da natureza, gran lector e viaxeiro (ficou a fascinación de Florencia e París). Suliñando algunhas circunstancias biográficas como o abandono do seu posto como funcionario no Ministerio de Xustiza para adicarse por completo á música; a estreita amizade existente entre o compositor e o su maestro, o famoso pianista Anton Rubinstein; o ingreso no Conservatorio de Moscú; o seu nefasto matrimonio para acabar as murmuracións de homosexualidade e, sobre todo, a extrana relación mantida coa súa protectora e mecenas Nadezhda von Meck, coa que estableceu unha rica correspondencia, a pesar de que nunca chegouna a coñecer en persoa. Colleitou grandes éxitos no extranxeiro como amosa a gran cantidade de xiras, concertos e conferencias; porén, non puido ser profeta na súa terra. Nunha ocasión exclamou apesadumbrado: “Ninguén le nada sobre mín nos xornais de Rusia. É unha gran lástima. O público ruso debe saber que un músico ruso, con independencia de quén sexa, levou a bandeira da súa arte nativa con honra e distinción polos grandes centros europeos”. O recoñecemento que alcanzou ao final da súa vida, avalado polo seu nomeamento como Doctor Honoris Causa na Universidade de Cambridge, viuse enturbiado, non obstante, polas oscuras circunstancias que rodearon o seu deceso.
No plano musical admirou a Mozart ( a súa paixón pola música naceu de escoitar fragmentos de Don Giovanni na orquestra familiar), a quen consideraba un Cristo da composición. Tamén influiron nel os románticos alemanes, en especial, Mendelssohn ou Schumann, contemporáneos franceses como Gounod, Massenet, Delibes o Saint-Säens e nacionalistas da talla de Grieg. Tchaikovsky, como figura poliédrica, intentou atopar autenticidade na composición de xéneros non sinfónicos como o ballet ou a música incidental. As súas obras máis coñecidas caracterizanse pola beleza melódica, na que demostra un don casi innato, a sotileza rítmica, o dominio da orquestración, o desenvolvemento temático nas sinfonías, a veces abstracto, o efecto de dramatismo intenso nas súas Óperas e a evocación altamente literaria dos seus poemas sinfónicos. Todo iso, unido ao poder de lirismo innato e ao concepto de arte como comunicación, fixeron posible que na actualidade asistamos a unha revalorización do xenio que se sitúa entre los cumios da música occidental con prolongacións e influenzas que chegan a sorprendernos.
O sinfonismo de Tchaikovsky
Tchaikovsky achegouse ao xénero sinfónico con maestría. Xunto as ballets e concertos, as súas seis sinfonías constitúen un episodio central no seu repertorio. Nelas debátese, segundo Plantinga, entre exigencias de tradición formalista e a súa predilección por un programa expresivo e emocional de acontecementos, a modo de auténtico “drama sen palabras”. Estas divídense, de forma natural, en dous grupos: o primeiro, marcado por un vigoroso estilo de indudable encanto melódico e pola exploración estructural, o compoñen a nº1, en sol menor Soños de Inverno, a nº2 en do menor Pequena Rusia e a nº3 en re maior Polaca, escritas entre 1866 e 1875. O segundo grupo foi considerado pola maioría de críticos e musicólogos como un gran tríptico final, definido por unha consistente individualidade porén, en opinión de David Brown, amosan unha diversidade remarcable. O carácter episódico, perceptible nas tres primeiras sinfonías, se contrarresta nas últimas grazas a un procedimento cíclico que acentúa o seu sentido dramático, realzado a través da utilización de temas motto recurrentes. A Sinfonía nª4, en fa menor, composta en 1877 e adicada á dona von Meck, foi durante moito tempo a favorita do seu autor. O tema do destino e o final triunfal a enlazan coa nº5, escrita once anos máis tarde. Xunto coa persoal Sinfonía nº6 “Patética” de 1893, a Quinta é a máis célebre do compositor. Ambas constitúen o pináculo da expresividade tchaikovskiana pois combinan as esixencias da tradición formalista co programa expresivo e emocional de acontecementos dun gran pathos retórico. Estas sinfonías só son superadas en popularidade polas máis gloriosas de Beethoven.
A Quinta Sinfonía
Na primavera de 1888, tras unha das súas xiras europeas máis importantes, na que coñece a Brahms e a Grieg e escoita unha sinfonía do novo R. Strauss (que calificou de insincera e antinatural), o compositor decide apartarse do “mundanal ruido”. Apuntouse que Tchaikovsky sufría de certa neurastenia crónica que lle impedía desfrutar, e incluso, dixerir os festexos e ovacións que poucos compositores coñeceran en vida. Por iso, instálase en Frolovskoie, en pleno campo, lugar que o seduce por completo: “Namoreime absolutamente de Frolovskoie; esta bisbarra paréceme o ceo na terra”. Nesta nova residencia recobra a inspiración e comeza a escribir unha nova sinfonía do seu “cerebro embotado”. Cara o 30 de maio, estaba xa metido de cheo na composición da 5ª, tarefa que combina coa composición da obertura Hamlet. A principios de Agosto comezou a orquestración que conclúe nunhas tres semanas, co que quería amosar ao mundo que “non había morto”. Xa anunciamos que a correspondencia do compositor é riquísima e, grazas a ela, podemos inferir os cambios continuos na valoración da súa propia obra como reflicto da persoalidade insegura e fluctuante do músico. Así, o 19 de agosto escribiu a von Meck: “Agora que a sinfonía está rematada podo dicir que, a Deus grazas, non é pior que as outras. ¡Esta certeza éme agradable!”. Pouco despois, as primeiras probas faran furor entre os seus amigos de Moscú, sobre todo en Taneiev, como se deduce das súas cartas: “Meus amigos están en éxtase polo da sinfonía, pero haberá que ver cómo a reciben o público e o mundo musical de San Petersburgo”.
Como se dun vidente se tratara, non errou nos seus pronósticos. A obra foi estreada na Sociedade Filarmónica de San Petersburgo, o 5 de Novembro do mesmo ano, xunto ao Concerto nº2 para piano, baixo a dirección do propio Tchaikovsky. A crítica recibiú fríamente a sinfonía. Ivanov atopaba a Quinta inferior á Segunda e a Cuarta, e con reminiscencias de Francesca da Rímini; calificaba de brillante a orquestación, pero non estaba dacordo no uso excesivo dos ventos. Estes comentarios influiron na consideración da partitura por parte do seu autor, quen comezaba a preguntarse se estaba no comezo da fin. Dita conciencia de fracaso producíalle gran angustia: “A sinfonía voltouse demasiado florida, grandiosa, insincera e prolixa; moi desagradable, en resume”. Poré, poucos meses despois, ocurriu un feito que devolveu o optimismo a Tchaikovsky. En Marzo de 1889, viaxa a Hamburgo para dirixir, entre otras obras, a nº5, que adicara a algúns críticos de dita ciudade. Allí coincidiu con Brahms, quien amablemente asistiu ao primeiro ensaio. Trala súa lectura, a obra foi ben acollida pola orquestra e polo compositor alemán, salvo o último movimento. A exitosa estrea tivo lugar o 15 de Marzo e, a partir desta data, a sinfonía volveulle gustar ao seu autor e comezou a cautivar ao público. En Nova Iorque, a principios da década dos noventa, afirmaría: “Parece como se eu fora dez veces máis cñecido en Norteamérica que en Europa. Hai algunhas pezas miñas que seguen sen ser conocidas en Moscú; aquí as tocan varias veces por temporada e escriben artículos enteiros sobre elas. Tocaron a Quinta Sinfonía nos dous anos pasados, Non é divertido? Nos ensaios os intérpretes brindáronme unha acollida entusiasta”.
Estructura
A Sinfonía nº5 en mi menor divídese en catro movimentos (Adagio-Allegro con anima; Andante cantabile con alcuna licenza; Allegro moderato; Andante maestoso- Allegro vivace) nos que aparece, baixo variadas formas, unha idea directriz. Pese a non basearse nun programa detallado, continúa na liña da nª4, baseada tamén no “mal dos tristes”, o Destino. A instrumentación adoptada para levar a cabo estes propósitos é a usual: tres frautas, resto de madeiras a dous, uatro trompas, dúas trompetas, tres trombóns, tuba, timbais e corda.
1. Adagio-Allegro con anima
Nunha folla de bocetos, Tchaikovsky anotara unha especie de guión dramático: “Introducción: sumisión total ante o destino ou, o que é o mesmo, ante a predestinación ineluctable da providencia”. A atmósfera propicia consíguese grazas á presentación en pianissimo do tema cíclico nos clarinetes, fagots e corda no rexistro grave a modo de coral sombrío e triste. Intúense certas reminiscencias de marcha polo compás de subdivisión binaria e a utilización do motivo con puntiño. O “tema con motto”, que expresa a resignación humana, incorpora unha cita do Trío do Acto I de Unha vida polo zar de Glinka. O Allegro (6/8) comeza cun primeiro tema airoso e inquedo (quizáis a vontade de vivir?) das madeiras sobre breves acordes das cordas, ese ritmo, anacrúsico enérxico, será moi recurrente. Este amplíase ata chegar a un “estoupido de fanfarrias delmetal sobre a súa célula inicial”. A tensión ascende súbitamente e uns lamentos lembran, en certo modo, os “murmurios, dúbidas e reproches” que se anunciaban no boceto. O segundo tema, máis cantabile, lévanos á luz co seu modo maior e o harpexio en pizzicato, e mergúllanos no clímax da música de ballet (precedente do vals do terceiro movimento) cunha das melodías máis fermosas e expresivas do músico, que culmina nun fortissimo lembrando o impulso rítmico inicial. O desenvolvemento, bastante libre, basease na superposición de temas, ritmos, dinámicas, intervalos de 5ª descendente. Conclúe o movimento coa reexposición de abundante colorido e unha coda baseada no ritmo inquidante que camiña sobre un pulso de metais e que finalmente vaise perdendo.
2. Andante cantabile con alcuna licenza
A forza do “tema con motto” non precisa tregua polo que Tchaikovsky se adentra ainda máis na profunda expresividade do que constitúe un dos seus movimentos lentos máis logrados. O boceto programático refírese a este segundo movimento como segue: “II. No valería máis entregarse por completo á fe? O programa é excelente se consigo chegar a realizalo”. Estructurado coa forma de lied ternario, comeza cunha noble melodía na trompa, á que se lle une o clarinete e o oboe en contrapunto. Tras este pasaxe, continúa unha segunda idea de lirismo extremo, confiada as cellos, seguidos dos violíns na mesma nota “dolorosa e resignada”. Na sección central (Moderato con anima), iniciada por un gracioso dúo de clarinete e fagot adornado con trinos, volta con forza o tema cíclico nas trompetas, distorsionando e ensombrecendo a melancolía anterior. Éste reaparece na terceira parte nos violíns, morrendo o movimento cunha serenidade recobrada.
3. Allegro moderato
Se as dos incursións do motivo do destino eran, no segundo tempo, un tanto violentas, a sú entrada ao final do seguinte vals, danza predilecta del compositor - que aquí sustitúe ao Scherzo-, é tan modesta como benigna. Destaca no terceiro movimento o compás ternario do vals, as súas ornamentacións cheas de elegancia, e el motivo inicial que vai pasando polos distintos instrumentos. A parte central vólvese máis inqueda e intrépida cun insistente staccato, voltando o tema cíclico, con tristura contida, antes do final.
4. Andante maestoso- Allegro vivace
Na introducción para o Finale, xa en tonalidade maior e con impronta propia, o tema, porén, anuncia algún trazo de ameaza que se afirmará en forma de coral grandioso. Este canto de victoria simboliza, según algúns autores, o triunfo desesperado do destino e, según outros, a gloria da fe, ainda que Tchaikovsky non estivera profundamente convencido das súas creenzas nesa época. O movimento convírtese case nunha festa que culmina con toda a “pompa e circunstancia” dos instrumentos de metal e a reaparición do tema principal do primeiro movimento, agora apoteósico. Porén, en opinión de Brown, as reiteracións escuetas e baldías na coda teñen un timbre vacío que fan que este tempo sexa o máis feble e, de feito, o que menos convencía ao compositor.
En conclusión, esta obra asómbranos polo dinamismo da escritura orquestral que é levado ao extremo mediante a construcción de zoas de clímax extendidas ata un punto que roza a histeria. A manipulación de cores tonais escuros, por outra banda, consigue crear a típica atmósfera de melancolía das sinfonías tchaikovskianas. Sexa como fora, o final queda aberto, e pide a gritos unha interpretación individual e unha escoita activa, convirtíndose a música “nun instrumento de comunicación dos desexos e as esperanzas humanas”. Se nalgún tempo a arte de Tchaikovsky foi rexeitada en nome da modernidade, hoxe atópase plenamente xustificado nos senderos posmodernos onde o sentimento revalorízase frente á razón.
martes, 8 de marzo de 2011
Última Pista
Supoño que a estas alturas xa tedes unha idea máis ou menos crara do que é un xestor cultural. Para rematar, déixovos o plan de estudos dun dos máster en Xestión Cultural con mellor consideración internacional.
Máster en Gestión Cultural
Máster en Gestión Cultural
domingo, 6 de marzo de 2011
Terceira pista
Vídeo ¿Qué é un xestor cultura? José Girao
Esta pista xa é ben explicativa, queda tan só unha cuarta que vos colgaréi mañá ou todo o máis tarde o martes pola mañá...
Esta pista xa é ben explicativa, queda tan só unha cuarta que vos colgaréi mañá ou todo o máis tarde o martes pola mañá...
jueves, 3 de marzo de 2011
Building A Family
O autor da peza que escollín é Mark Isham un compositor estadounidense ganador dun Premio Emmy(mellor música de un tema principal), un Grammy e candidato aos Óscar e aos Globos de Ouro.
Compuxo a banda sonora de numerosas bandas sonoras, como por exemplo a da película : "Kiss the Girls".
É un dos compositores máis importante de Hollywood.
A primeira vez que escoitei e obra de Mark Isham que escollín foi no Nadal dun anuncio de Codorníu.
É unha melodía moi sinxela que está formada por un mesmo ostinato rítmico que só varía cando se achega ao clímax da obra.
A beleza desta obra atópase na tensión que crea a monotonía da melodía e o mesmo ritmo marcado do piano que se rompe cando se desata o clímax.
A obra está interpretada por un sintetizador,que imita o son das cordas e un piano.
A melódia que imita ás cordas é máis tranquila e en contraposición o piano aporta un toque máis inquieto.
Esta obra gustame pola inversión ritmica que se produce no punto de máxima tensión, cando o piano pasa a ter un ritmo máis sincopado que durante o resto da melodía.
Dende que escoitei esta peza, descubrín o traballo de Mark Isham que me parece fantástico, xa que recrea con perfección o tema desexado, paréceme un xenio da música programática.Ademáis encántame o timbre doce e a mezcla de ritmo sincopado e tético co que toca o piano.
A obra Building A Family( construíndo unha familia)pertence ao álbum Life As A House.
Andrea Ledo Carballo
Compuxo a banda sonora de numerosas bandas sonoras, como por exemplo a da película : "Kiss the Girls".
É un dos compositores máis importante de Hollywood.
A primeira vez que escoitei e obra de Mark Isham que escollín foi no Nadal dun anuncio de Codorníu.
É unha melodía moi sinxela que está formada por un mesmo ostinato rítmico que só varía cando se achega ao clímax da obra.
A beleza desta obra atópase na tensión que crea a monotonía da melodía e o mesmo ritmo marcado do piano que se rompe cando se desata o clímax.
A obra está interpretada por un sintetizador,que imita o son das cordas e un piano.
A melódia que imita ás cordas é máis tranquila e en contraposición o piano aporta un toque máis inquieto.
Esta obra gustame pola inversión ritmica que se produce no punto de máxima tensión, cando o piano pasa a ter un ritmo máis sincopado que durante o resto da melodía.
Dende que escoitei esta peza, descubrín o traballo de Mark Isham que me parece fantástico, xa que recrea con perfección o tema desexado, paréceme un xenio da música programática.Ademáis encántame o timbre doce e a mezcla de ritmo sincopado e tético co que toca o piano.
A obra Building A Family( construíndo unha familia)pertence ao álbum Life As A House.
Andrea Ledo Carballo
Suscribirse a:
Entradas (Atom)